4 Φεβρουαρίου 2016
Της Νικόλ Κακαντούση, Υπεύθυνης της Ομάδας Μείωσης Βλάβης της “Θετικής Φωνής”
“Γράφω για τις γυναίκες που δε μιλούν, για όσους δεν έχουν φωνή, επειδή ήταν τόσο τρομοκρατημένες, γιατί έχουμε μάθει να σεβόμαστε τον φόβο περισσότερο από τον εαυτό μας. Έχουμε διδαχθεί ότι η σιωπή θα μας σώσει, αλλά δε θα το κάνει.”-Audre Lorde
Κλειτοριδεκτομή: Η παραβίαση των σεξουαλικών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τα οποία είναι ήδη αναγνωρισμένα σε εθνικό και διεθνές επίπεδο. Συμπεριλαμβάνουν το δικαίωμα κάθε ανθρώπου, ενάντια στον καταναγκασμό, ενάντια στις διακρίσεις και ενάντια στη βία. Η 6η Φεβρουαρίου – Παγκόσμια Ημέρα κατά της Κλειτοριδεκτομής, αποτελεί μία συμβολική υπενθύμιση του αυτονόητης καταδίκης αυτού του εγκλήματος κατά της σεξουαλικότητας.
Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, σήμερα υπάρχουν παγκοσμίως 125 εκατομμύρια γυναίκες και κορίτσια τα οποία έχουν υποστεί κλειτοριδεκτομή παγκοσμίως.[1] Το φαινόμενο παρατηρείται πλέον και στην Ευρώπη όπου 500,000 κορίτσια ετησίως υφίστανται αυτή την απάνθρωπη πρακτική.[2]
Οι λόγοι της κλειτοριδεκτομής είναι θρησκευτικοί, πολιτιστικοί και κοινωνικοί. Το κίνητρο ξεκινά από το τι θεωρείται σωστή σεξουαλική πρακτική, να είναι μια γυναίκα, ένα κορίτσι «αγνό», να μην οδηγηθεί σε «παράνομες» πρακτικές. Είναι ο έλεγχος πάνω στο σώμα της γυναίκας και στα συναισθήματά της, η εξασφάλιση ότι θα μπορεί να ελεγχθεί η σεξουαλική συμπεριφορά όποιες και αν είναι οι συνέπειες. Κορίτσια από τη βρεφική ηλικία έως 15 ετών και κάποιες φορές ενήλικες γυναίκες πρέπει να υποστούν αυτή την κατάφωρη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους και της αξιοπρέπειάς του. Ο πόνος και η επικινδυνότητα του ακρωτηριασμού των γεννητικών οργάνων αποτελεί άμεση απειλή των ατόμων που τον υφίστανται και ριζική ανισότητα μεταξύ των φύλων.
Η γυναίκα του 21ου αιώνα πρέπει να συνεχίσει να αγωνίζεται για τη θέση της στην κοινωνία. Όταν τα κράτη γυρίζουν την πλάτη τους σε ένα έγκλημα όπου δεν υπάρχει ατομική ελευθερία αλλά υπερνικά ένα έθιμο που μπορεί και φέρνει όχι μόνο το στιγμιαίο θάνατο αλλά και τον αργό θάνατο, το θάνατο ο οποίος στιγματίζει, ο οποίος φθείρει την ψυχή, το σώμα και δοκιμάζει ψυχικά όσες έχουν υποστεί το συγκεκριμένο έγκλημα. Ένα έθιμο το οποίο έχει σκοπό να αυξήσει την απόλαυση για τον άνδρα και να την εξαλείψει για τη γυναίκα. Η γυναίκα για άλλη μία φορά στην ιστορία πρέπει να είναι βράχος γιατί εάν δεν είναι, δεν θα μπορέσει να αντέξει τον πόνο και την ταπείνωση. Αλλά ακόμα και οι βράχοι εάν επιμείνεις μπορούν να σπάσουν. Οι συστηματικές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, του δικαιώματος στην υγεία, στην ασφάλεια και στη σωματική ακεραιότητα φαίνεται συχνά να υπερνικούν τους αγώνες ενάντια στα βασανιστήρια και στη σκληρή και απάνθρωπη ή ταπεινωτική μεταχείριση. Είναι εύκολο να στραφούμε σε όλα τα διεθνή έγγραφα και να μιλήσουμε για τις αποφάσεις του ΟΗΕ, αλλά σε χώρες και κοινωνίες οπού η συλλογική συνείδηση και τα έθιμα αποδεικνύονται πιο ισχυρά από το νόμο, η μόνη απάντηση μπορεί να είναι η παιδεία και η προαγωγή των ατομικών δικαιωμάτων. Αλλά μέχρι να γίνει αυτό ας τιμήσουμε σήμερα όσες γυναίκες έχουν υποστεί αυτό το έγκλημα και δε μπορούν να μιλήσουν, είτε γιατί δεν έχουν πρόσβαση στη δημόσια σφαίρα, είτε γιατί δεν είναι πλέον μαζί μας. Εσείς είστε οι πραγματικές ηρωίδες, εσείς που ήσασταν αρκετά θαρραλέες για να πεθάνετε για κάτι και αρκετά εμπνευσμένες για να συνεχίσετε να ζείτε για κάτι.
