25 Απριλίου 2018
Στις 3 Απριλίου 2018, η “Θετική Φωνή” υποδέχθηκε τη Μαρία Χούκλη στη σειρά μηνιαίων ανοιχτών συζητήσεων “Ομόκεντροι Κύκλοι”.
Η γνωστή δημοσιογράφος παρουσίασε το βιβλίο της “Καλησπέρα σας, κύριε Σεφέρη” που αποτελεί μία διαφορετική συνέντευξη με το νομπελίστα ποιητή. Μια συνέντευξη που δημιουργήθηκε με τον αντίστροφο τρόπο: στις απαντήσεις του Γιώργου Σεφέρη, μέσα από το ποιητικό και δοκιμιακό του έργο, τα ημερολόγια και τη βιβλιογραφία, η Μαρία Χούκλη έθεσε τα ερωτήματα.
Η γνωριμία της με τον Γιώργο Σεφέρη έγινε με τα ποιήματα του, που πήρε ως βραβείο αριστείας, στο σχολείο. Η απάντηση στο ερώτημα “πώς θα ήταν να άνοιγε μια κουβέντα μαζί του;”, ήρθε με αυτή τη συνέντευξη, που αρχικά γεννήθηκε ως θεατρικός λόγος στο Φεστιβάλ Καβάλας, το οποίο ήταν αφιερωμένο στον ποιητή.
Η συζήτησή μας με τη Μαρία Χούκλη ξετυλίχθηκε μέσα από τους διαλόγους της με το Γιώργο Σεφέρη, μέσα από τη διαχρονική ματιά του νομπελίστα ποιητή, αλλά και μέσα από την κριτική σκέψη και την αιχμηρή άποψη μίας από τις πιο έγκριτες δημοσιογράφους της Ελλάδας.
– Κύριε Σεφέρη ξαφνιαστήκατε που σας απέδωσαν την ιδιότητα του χορηγού αισιοδοξίας; Μπορείτε να αισιοδοξείτε στις μέρες μας;
Γ.Σ: Δεν μένω τυφλός στα ψεγάδια μας, αλλά έχω την ιδιοτροπία να πιστεύω στον εαυτό μας.Το σπουδαίο δεν είναι να αλλάξουμε την ζωή μας, ονειροπολώντας μία άλλη πιο ενδιαφέρουσα, αλλά να κάνουμε να λαλήσει τούτη η ζωή, όπως μας δόθηκε, την καθημερινή, την ταπεινή. Την ανθρώπινη, όπου το καθετί που μπορούσε να γυρέψουμε πρέπει να υπάρχει.
– Στους πολιτικούς πιστεύετε;
Γ.Σ: Είναι πιο εύκολο να περάσει η καμήλα από την τρύπα βελόνας, παρά Έλληνας πολιτικός να καταλάβει την Ελλάδα. Στη βάση κάθε συζήτησης εξυπακούεται ένα σιωπηρό συμβόλαιο. Χωρίς αυτό, έχουμε πολλούς παράλληλους μονολόγους, αλλά δεν έχουμε διάλογο. Για την ώρα, είμαστε η χώρα των παράλληλων μονολόγων.
– Ο Δημήτρης Μαρωνίτης, αναφερόμενος στην αγάπη σας για την μουσική, χρησιμοποίησε την έκφραση” δεύτερη παιδεία”. Συμφωνείτε;
Γ.Σ: Αν ήμουν ελεύθερος θα πήγαινα στο Παρίσι να σπουδάσω μουσική. Αν ήμουν μουσικός θα έγραφα μια μουσική που θα λεγόταν η αργοναυτική εκστρατεία: πέντε έξι πνευστά, το σιδερένιο τρίγωνο και τα κύμβαλα ( δεν ξέρω τα σωστά τους ονόματα). Θα ήταν η θάλασσα, τα κουπιά και ο ήχος του ρολογιού θα΄ρχότανε a contra tempo να τα χαλάσει όλα…
– Την αγαπάτε τη θάλασσα;
Γ.Σ: Είναι από τα πράγματα που με κάνει να νιώθω καλά. Νομίζω πως αγαπώ τον Αισχύλο, μόνο και μόνο γιατί έγραψε το ” Έστιν θάλασσα – τις δέ νιν κατασβέσει; -” Υπάρχει η θάλασσα και ποιος θα την εξαντλήσει, ένα μοτίβο που χρησιμοποίησα πολλές φορές. Είχα ρωτήσει ένα φίλο μου, τι διάβολο είναι αυτό που μας κατέχει με την θάλασσα. Μου απάντησε ” μα γιατί αισθανόμαστε περισσότερη ευρυχωρία”. Το συλλογίζομαι συχνά. Ευρυχωρία, που κάποτε μου λείπει φριχτά. Δεν με χωράει κάποτε η ζωή μου, σα ρούχο που στένεψε.
– Η άποψη σας για τον έρωτα;
Γ.Σ: Tον έρωτα δεν τον ετοίμασα ποτές μόνος. Μια φράση τόσο απλή και τόσο βαθιά. Αυτό είναι κάτι που ετοιμάζεται όταν βρεθούν δύο άνθρωποι μαζί, υπό ορισμένες συνθήκες. Αρμενίζουν αρκετά στα τυφλά, ψηλαφώντας και ξάφνου βρίσκουν τη αγάπη.
-Άλλη συμβουλή προς νέους ναυτιλομένους;
Γ.Σ: Κρατώ τη ρήση του Goethe που μνημονεύει ο Jacques Copeau στις Αναμνήσεις του, που μετέφρασα. Μία φράση τόσο απλή αλλά και τόσο βαθιά. “Προτού να πράξεις, πρέπει να υπάρξεις”.
