13 Μαΐου 2016
*Άρθρο του Γιώργου Τσιακαλάκη, Υπεύθυνου Επικοινωνίας & Προάσπισης Δικαιωμάτων της “Θετικής Φωνής”
Θα ήθελα να σου ζητήσω συγνώμη Μαρία. Για την απομόνωση, την ταπείνωση την απόρριψη που ένιωσες, για τη διαπόμπευσή σου, αλλά κυρίως για την απώλειά σου.
Συγνώμη γιατί είμαι και εγώ ένα ενεργό κύτταρο της κοινωνίας που σε απομόνωσε, σε ταπείνωσε, σε απέρριψε, σε διαπόμπευσε. Είμαι και εγώ ψηφοφόρος ενός σώματος που εξέλεξε κυβερνήσεις και ενός συστήματος που επιτρέπει σε υπουργούς να κάνουν προεκλογικά γυμνάσια ετοιμότητας, πειραματιζόμενοι με τη δική σου ζωή και αξιοπρέπεια.
Συνθέτω και εγώ αυτό το κράτος που σε θεώρησε απειλή για τη δημόσια υγεία, απειλή για το «νοικοκυραίο» και τον «οικογενειάρχη», σε συνέλαβε, σε υποχρέωσε σε αναγκαστική εξέταση, σε φυλάκισε.
Ανήκω στο ίδιο κράτος που από τη σύλληψή σου μέχρι σήμερα περιορίζει συνεχώς κάθε χρόνο τις χρηματοδοτήσεις των προγραμμάτων απεξάρτησης, υποκατάστασης και μείωσης βλάβης.
Ανήκω στο κράτος που έκλεισε τον εποπτευόμενο σταθμό «Οδυσσέας», γιατί η προστασία της υγείας των ενεργών χρηστών και η έγκαιρη παρέμβαση για την αντιμετώπιση της υπερδοσολογίας ήταν μάλλον πολύ καινοτόμες πρακτικές για τον κλειστοφοβικό τρόπο σκέψης μας.
Είναι και δική μου ευθύνη που δεν καταφέραμε να σε βοηθήσουμε να αποκτήσεις τη δύναμη να παλέψεις με την τοξικοεξάρτηση, δε δημιουργήσαμε τις κατάλληλες δομές, δεν αξιοποιήσαμε περισσότερους καταρτισμένους και εμπνευσμένους ανθρώπους σε αυτή τη μάχη, δεν εξαντλήσαμε τα μέσα που είχαμε ή που θα μπορούσαμε να έχουμε για να σε στηρίξουμε, για να σε υποστηρίξουμε.
Ανήκω και εγώ σε αυτή την κοινωνία που «καταναλώνει», συντηρεί και πολλές φορές επικροτεί μέσα ενημέρωσης και δημοσιογράφους που ευθυγραμμίζονται και υπηρετούν φασίζουσες νοοτροπίες και πρακτικές στιγματισμού και διαπόμπευσης, στο όνομα ενός κατά το δοκούν (απο)δομημένου κώδικα ηθικής.
Είμαι και εγώ Μαρία, ενεργό κομμάτι της κοινωνίας των πολιτών που δε θα καταφέρει να βοηθήσει και τις επόμενες «Μαρίες», αν επιμείνει να βλέπει στο πρόσωπο ενός υπουργού το αίτιο και όχι το σύμπτωμα. Η υπόληψη και οι πολιτικές επιλογές του Λοβέρδου θα αναμετρηθούν με την ίδια την ιστορία. Ωστόσο μεγάλοι και μικροί «Λοβέρδοι», θεσμοί, υπουργοί, κρατικοί λειτουργοί, εισαγγελείς, γιατροί, δημοσιογράφοι, τηλεθεατές, πολίτες συνεχίζουν σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό με τις στάσεις, τις αντιλήψεις, το δημόσιο λόγο, τις πρακτικές ή τις παραλείψεις τους να δημιουργούν «Μαρίες» που διαπομπεύονται, που εξευτελίζονται, που πεθαίνουν από τη χρήση ουσιών.
Σου το χρωστάω να μην επιλέξω να μείνω μόνο στο προφανές και αυτονόητο. Γιατί αυτό είναι το εύκολο. Γιατί η κοινωνία είμαι εγώ. Το κράτος, η πολιτεία, ο πολίτης είμαι εγώ. Γι’ αυτό Μαρία δε με απασχολεί τόσο αν θα κοιμάται πλέον ήσυχος ο Λοβέρδος. Για όλα τα παραπάνω δεν πρέπει να κοιμάμαι ήσυχος και εγώ.
Καλό ταξίδι.
