21 Σεπτεμβρίου 2022
Τέσσερα χρόνια μετά τη δολοφονία του Ζακ και λίγους μήνες μετά τη δικαστική απόφαση που αθώωσε τους τέσσερις αστυνομικούς και επέτρεψε στους άλλους δύο καταδικασθέντες να είναι σήμερα εκτός φυλακής, και ενώ η δικαστική υπόθεση παραμένει ανοιχτή, επιλέξαμε να συγκεντρώσουμε ορισμένα κείμενα που γράφτηκαν για το Ζακ μέσα στην περασμένη τετραετία. Τα κείμενα γράφτηκαν από μέλη, εργαζόμενους και φίλους της Θετικής Φωνής. Ανθρώπους που τον γνώριζαν καλά ή και ανθρώπους που δεν τον είχαν γνωρίσει, αλλά εμπνέονται από την προσωπικότητά του και την ακτιβιστική του δράση. Ο Ζακ υπήρξε εργαζόμενος, αλλά και εθελοντής στο γραφείο της Θετικής Φωνής, στο Athens Checkpoint, στο Red Umbrella και στο Streetwork Project. Η ακτιβιστική του δράση προς όφελος της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας και σχετικά με την HIV οροθετικότητα έδρασε ριζοσπαστικά στην ελληνική κοινωνία και αποτέλεσε έμπνευση για όλους, όλες και όλα μας. Ο συγκεκριμένος «διαδικτυακός χώρος» είναι ο ελάχιστος φόρος τιμής στον Ζακ και στη σημαντική παρακαταθήκη του.
«Mε τη βία, δεν το ‘χω. Δεν το είχα ποτέ. Στη θέα της και μόνο τα χάνω. Ούτε ξύλο σε ταινία δε μπορώ να δω. Παρ’ ότι έχω έρθει αντιμέτωπος με αυτή πολλές φορές στη ζωή μου, είμαι ακόμα εδώ, ακόμα εγώ, και ακόμα αρνούμαι να γίνω σαν κι αυτούς που με καταπιέζουν. Όσες και όσοι θέλετε βία απέναντι στη βία, είστε και απέναντι σε εμένα. Εγώ στη βία απαντώ με λόγια, με πράξεις που δεν την αναπαράγουν, με αντίσταση, και πάνω απ’ όλα με χιούμορ και αγάπη. Και ξέρεις κάτι;
Το ότι έχω δεχτεί τόση βία και αρνούμαι να της επιτρέψω να με κάνει να μοιάσω με το τέρας, δεν με κάνει δειλά ανήμπορο ή μη επαναστάτη. Με κάνει δυνατότερο απ’ τον καθένα που νομίζει ότι η δύναμη βρίσκεται στους μυς».
Ζακ Κωστόπουλος
22 Αυγούστου 1985 –
21 Σεπτεμβρίου 2018
Φωτογραφία: Αλέξανδρος Αβραμίδης
1. Ερωφίλη Κόκκαλη – Queer Run For A Queer Life
Δημοσιεύτηκε στο συλλογικό τόμο Queer Πολιτική και Δημόσια Μνήμη: 30 Κείμενα για τον Ζακ – Ίδρυμα Rosa Luxemburg.
“Κι ένας άνθρωπος αγνώστων στοιχείων, ολομόναχος, πάλι περισυλλέγεται νεκρός από κάποιο δρόμο στο κέντρο της Αθήνας, σε ζωντανή σύνδεση με τα κανάλια. Πάλι η γειτονιά δεν ξέρει τίποτα, πάλι τα γυαλιά τα παίρνει το φαράσι, το σώμα στα χέρια τους πάλι. Το μαρτυρικό σώμα που, και πάλι, τοποθετείται στα αζήτητα της κανονικότητας.”
2. Αντώνης Παπάζογλου – Κάποτε οι οροθετικοί πέθαιναν από AIDS, όχι από κλωτσιές
“Έκατσα χτες και μέτρησα απώλειες. Τον Βαγγέλη, που χάθηκε στα χέρια άνανδρων ανδρών και ανεύθυνων ενηλίκων. Τον Ζακ, που χάθηκε στα πόδια ενηλίκων που την είδαν υπερασπιστές της πατρίδας. Εκείνο το παιδί που πήδηξε από το μπαλκόνι του σχολείου του γιατί ήταν γκέι και το είχαν μάθει όλοι. Εκείνα τα αγόρια στην Ιταλία που αυτοκτόνησαν το ένα μετά το άλλο γιατί ήταν γκέι και τα κορόιδευαν στο σχολείο. Στα σχολεία των ενηλίκων. Πάντα το γκέι αγόρι να σκοτώνεται, γιατί το κοροϊδεύουν. Πάντα οι αστυνομικοί να σπάνε στο ξύλο τις τρανς και τις σεξεργάτριες. Πάντα οι άντρακλες των σπηλαίων να δέρνουν αδερφές, γιατί τους χαλάνε τη μάτσο αισθητική. Πάντα κάποιο ΛΟΑΤΚΙ άτομο να χάνει τη ζωή του, έχεις ακούσει ποτέ “Αδερφή χτύπησε μπάτσο”;”
3. Ελίζα Γκορόγια με σχολιασμό του Μάριου Ατζέμη – Ενάντια στις “Ομόνοιες” όλου του κόσμου: Η ναρκοφοβία στην υπόθεση του Ζακ Κωστόπουλου
Δημοσιεύτηκε στο VICE στις 23 Μαίου 2022.
“Έχει γίνει πολλή προσπάθεια από αλλεπάλληλα δημοσιεύματα πολλά χρόνια πριν τη δολοφονία του Ζακ, και φυσικά μετά, ο δημόσιος χώρος πέριξ του Αθηναϊκού κέντρου να απεικονίζεται “μολυσμένος” από την ύπαρξη ατόμων που κάνουν χρήση ουσιών και από τις λεγόμενες “ανοιχτές πιάτσες”.
Αυτό το κλίμα καλλιέργειας ηθικού πανικού, παράλληλα με έντονη παραπληροφόρηση για το πολυδιάστατο και σύνθετο φαινόμενο της εξάρτησης και για τις υπηρεσίες που απευθύνονται στους προβληματικούς χρήστες, δικαιολογούσε και δικαιολογεί την άσκηση κάθε μορφής – θεσμικής και εξωθεσμικής βίας – απέναντι σε αυτόν τον ευάλωτο πληθυσμό. Μια βία που είναι παραπάνω από σαφές στους δράστες της ότι θα μείνει ατιμώρητη όσο ακραία μορφή και αν λάβει. Ειδικά αν κάποιος φέρεται να έχει διαπράξει έγκλημα κατά της ιδιοκτησίας.
…
Διεκδικούμε το “άλλο” κέντρο της Αθήνας και τις ζωές των ανθρώπων μας.
Απόδοση δικαιοσύνης για τη δολοφονία του Ζακ σημαίνει πως πρέπει να πολεμήσουμε ό,τι αφάνισε τον Ζακ – ό,τι μας δηλητηριάζει και σκοτώνει, ό,τι είναι απέναντι σε κάθε άνθρωπο σε στιγμή ανάγκης, τις Ομόνοιες όλου του κόσμου. Την εξαθλίωση. Τον κανιβαλισμό. Το μίσος προς το διαφορετικό. Την άσκηση εξουσίας πάνω στον ανυπεράσπιστο και ειδικά όταν αυτή προέρχεται από την Αστυνομία μέσα σε ένα καθεστώς ατιμωρησίας.
Δεσμευόμαστε ότι θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για το δικαίωμα κάθε ανθρώπου, “πρεζάκι” ή μη, στη ζωή και την αξιοπρέπεια.”
4. Δήμητρα Γεωργιάδου – Δολοφονία Ζακ Κωστόπουλου: Η ρητορική μίσους και η κατασκευή “ανησυχητικών” αξιών
Δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών στις 27 Σεπτεμβρίου 2018.
“Έσπευσε λοιπόν αθηναϊκό ραδιόφωνο το πρωί της Δευτέρας να ανακοινώσει αποτελέσματα έρευνας (τώρα πότε πρόλαβε να γίνει και δημοσιευτεί και πού και γιατί η έρευνα αυτή είναι ένα ζήτημα) που αφορά «ανησυχητικά αποτελέσματα σχετικά με τις αξίες των Ελλήνων πολιτών, σύμφωνα με την οποία 7 στους 10 Ελληνες δεν θα ήθελαν για γείτονα τοξικοεξαρτημένο, μετανάστη ή ομοφυλόφιλο άτομο».
Αυτόματα δύο πράγματα μου έρχονται στο μυαλό. Αν στο κεφάλι των πολλών η εικόνα που έχουν για τον τοξικοεξαρτημένο, τον μετανάστη ή/και τον (πάντα ΤΟΝ) ομοφυλόφιλο ή η εικόνα που υπονοεί μια τέτοια ερώτηση είναι η εικόνα της εξαθλίωσης, τότε ποιος πραγματικά θα επιθυμούσε, θα επεδίωκε, θα καλοπερνούσε γειτνιάζοντας με την εξαθλίωση, δηλαδή με το περιθώριο, αν ΔΕΝ θεωρεί ότι έμμεσα ή άμεσα ανήκει σε αυτό, αν με κάποιον τρόπο ΔΕΝ συνταυτίζει τα συμφέροντά του με αυτά του περιθωρίου;”
